Kardeşim ve Ben

Kardeşim ve Ben

Henüz altı yedi yaşlarındaydım. Annem ve babam tarla bahçe işine bir başkasının işine çalışmaya gidiyordu. Kız kardesimle ben de evde tek başımıza kalıyorduk. Halam bize yakın olduğu için arada bir o gelip bize göz kulak oluyordu. Kendi kendimize büyüyorduk yani. Kız kardeşimle iki yaş vardı aramızda. Aslında pek anlaşamazdık ama iş; dışa karşı birbirimizi korumak oldumu, bizden iyisi yoktu. En azından ben öyleydim. Yine böyle anne ve babamın işe gittiği biz yaz günüydü. Sabah kız kardeşimin ağlama sesiyle uyandım.

Benden önce kalmıştı. Karnı acıkmış, annemi istiyorum diye ağlıyordu.

Bende çocuk aklımla onun o halini görünce kıyamadım. Evde olanlardan onun yiyebileceği bişeyler hazırladım. Beraber karnımızı doyurduk. Ama kardeşim yine ağlamaya başladı, bu sefer annemi istiyorum diye ne yapabilirim diye düşünmeye başladım. Sonra aklıma geldi. Annem akşamdan söylemişti, yarın kendi bahçemizde gidicez diye.

Baktım kardeşim gerçekten çok ağlıyor dayanamadım elinden tutup yola koyuldum. Gideceğimiz yol baya da uzaktı heryer ormanlık ağaçlık, ve yaz günü olduğu için yılan da çok fazlaydı. Yolu neredeyse yarılamıştık ki kardeşim yine ağlamaya başladı onun teselli etmeye çalıştım ama bu sefer işe yaramadı. Çünkü yorulmuştu. Ayaklarım acıdı diyordu. Kıyamadım bu sefer de sırtıma aldım onu, yolun kalan yarısını da böyle kat ettik.Yolun diğer yarısında bi kaç tane yılan gördük.

Korkmuştuk ama ben belli etmemeye çalışıyordum çünkü ben korktuğumu belli edersem kardeşim daha fazla korkardı.
Bir ara annemin söylediği bir şey geldi aklıma eğer yılan görürde korkarsanız şarkı söyleyin,onlar sizin sesinizi duyalarsa kaçarlar demişti. Bende kardeşime bunu söyledim. Beraber şarkı söyleyen söyleye o yolu bitirdik. Bahçeye vardığımızda annemle babam çalışıyorlardı. Bizi karşılarında görünce şok oldular. Niye geldiğimizi sordular. Bende kardeşim durmadı napim bende getirdim dedim. Biraz orda vakit geçirdik, sonra annem tekrar eve gitmemizi ve onları evde beklememizi söyledi. Ve biz tekrar yola koyulduk. Kardeşim artık daha sakindi. O yolu tekrar korka korka gittik. Eve vardığımızda halam bizi bekliyordu. Oda merak etmişti bizi.

Durumu ona da anlattım biraz kızdı bana niye böyle bişey yaptınız, ya başınıza bi iş gelseydi diye. Bişey demedim. Ama her ne kadar anlaşamasak da kardeşimin üzülmesine dayanamazdım. Halam o saatten sonra gözünün önünden ayırmadı bizi, taki annemler gelene kadar. Şuan yirmi altı yaşındayım ve bu yaşıma kadar elimizden geldiğince birbirimize destek olmaya çalıştık. Bundan sonra da öyle olacak. Bence bir anne babanın evladına verebilebileceği en güzel hediye bir kardeş. O sizin can yoldaşınız en iyi arkadaşınız oluyor. Ve size ailenizden kalan en güzel miras..